Vriendelijke vreemden en de Pantanal

Wat een week. Vorige week zondag Sao paulo verlaten. Daarvoor eerst nog zaterdagavond afscheid genomen van Jess en Ele. (Ja ik heb zijn naam steeds verkeerd geschreven. Oeps.) Aangezien zij pas laat aankwamen, gingen we ook pas laat eten. Nu zaten zij in het centrum dus was het een logisch gevolg dat ik daar heen zou gaan. Uiteraard raakte ik de weg weer kwijt en achteraf bleek zelfs dat ik bij de eerste straat al verkeerd was gelopen. Nieuw record. Toen ik aan twee mannen op straat vroeg waar ik dan wel heen moest, bood een van hen aan mij een lift te geven. Het bleek echt een hele aardige vent. Een advocaat van Joodse afkomst, die ook nog eens redelijk wat van Nederland af wist. Hij zette me af bij het metro station met het advies dat ik de volgende keer maar beter niet bij een vreemde in de auto kon stappen. Best een goed advies.  Vanaf daar ging het heel soepeltjes. Gezellige avond gehad en de terug weg met de metro ging even soepel als de heennweg. Helaas was er dit keer geen Joodse advocaat om mij op te halen. De rest ging dan ook minder soepel. Wat ook deels komt omdat het keihard regende en donker was waardoor ik de kaart niet meer kon lezen. Maar na 40 minuten lopen was ik toch eindelijk thuis.

De volgende dag bleek dat stuk slechts een kwartier lopen te zijn. Daar kwam ik achter onderweg naar het vliegveld. Dankzij tips van Alex kwam ik zonder problemen, ruim op tijd op het vliegveld. Daar kreeg ik ook nog eens een upgrade, geen idee hoe, maar ik zat in de comfort zone zonder mensen naast me. Heerlijke vlucht.
Aangekomen in Cuiaba werd ik opgewacht door de mensen waar ik de tour had geboekt. brazilwildlifeexpeditions.com.br. Het was allemaal een beetje sjoemelig en ik werd uiteindelijk een beetje met een dubbel gevoel afgezet bij mijn hostel. Dat ook nog eens ver buiten het centrum bleek te liggen. En als kers op de taart, bleek dat bijna alles  op zondag gesloten is, inclusief restaurants. Heerlijke aankomst. 
Maar goed, uiteindelijk wat gevonden en een beetje op tijd het bed ingedoken. Ik had namelijk een prive kamer en badkamer wat eigenlijk best even relaxed was. Minder relaxed was de kakkerlak waar ik 's ochtends meteen tegen aankeek en het ontbrekende ontbijt. Uitchecken en wegwezen. Zo'n 40 minuten lopen, met backpack in 36 graden, later, kwam ik aan bij het volgende hostel. Betere sfeer, helaas nog steeds geen medebackpackers. Ik vond dat ik voor die dag wel genoeg gedaan had en toen ik pas rond 20 uur een restaurant en supermarkt op ging zoeken, bleek dat alles al dicht en verlaten was... Eenmaal terug in het hostel heb ik maar net gedaan alsof ik de kakkerlak niet zag en ben ik gelijk gaan slapen. 
Gelukkig werd ik de volgende ochtend wakker en stond er echt een heerlijk ontbijt klaar. Daarna even de stad ingelopen op zoek naar een supermarkt. "Even". In Huizen wonen 40.000 mensen en zijn er minstens 7 supermarkten. Hier wonen 650.000 mensen, dan moet je toch snel een supermarkt tegen komen. NIEMAND kon mij een supermarkt aanwijzen, zelfs toen ze wel wisten wat ik bedoelde. En toen kwam ik daar Alex tegen. Andere Alex dus hierbij Alex2. Alex2 sprak geen woord engels, maar had wel internet op zijn telefoon. Google translate, wat moet ik zonder je. Nadat Alex2 en ik  eindelijk een supermarkt gevonden hadden, vroeg hij me mee uit lunchen. Hij had eigenlijk afgesproken met een vriendin maar toen hij mij tegen kwam heeft hij dat afgezegd. En zo hebben we de rest van de dag samen doorgebracht. Hij nam mij mee uit lunchen naar een soort gaarkeuken. Voor 2R$ (ongeveer 50 cent) kreeg ik een heel dienblad vol met eten. Oorspronkelijk voor zwervers maar opengesteld voor iedereen. Hele aparte maar leuke ervaring. Daarna bleek dat Cuiaba het midden van zuid amerika is. Dus naar dat punt geweest en er was een gratis dierentuin dus ook die hebben we nog bezocht. Moe maar voldaan, kwam ik dan uiteindelijk ook weer in mijn hostel aan. 
De volgende ochtend begon dan eindelijk het langverwachte avontuur door de pantanal. Ik bleek een heel aardige gids te hebben en mijn reisgenootjes waren Niemand, Niemand en Ik alleen. Best jammer, maar gelukkig konden Sergio, de gids, en ik het goed met elkaar vinden. Het eerste hostel was echt een paradijs. Ik begreep gelijk waarom de tour zo duur was. Eenmaal aangekomen, ben ik gelijk in het zwembad gedoken. Daarna uitgebreid een douche genomen en aangeschoven bij de lunch. All inclusive. Rond 16 uur cowboy gespeeld en het gebied wezen verkennen te paard. Pinda, mijn trouwe ros, deed gelukkig precies wat de andere paarden deden dus het leek net alsof ik daadwerkelijk echt kon paardrijden. 2 uur en heel veel mooie dieren later schoof ik aan bij het diner. All inclusive. En toen naar de nachtsafari. Hier minder succes gehad, maar nog wel wat wildlife gespot.
De dag daarna begon met een ochtendwandeling. De bedoeling was om een uurtje a anderhalf te gaan wandelen. Halverwege raakte sergio echter de weg kwijt. Na ongeveer 4x dezelfde plek te hebben gezien, kwam er heel twijfelachtig een 'I think we are lost'. Op zich heb ik wel eens betere berichten gehad. Maar na zo'n 40 minuten ronddwalen, klonk er opeens een heel opgeluchte 'Ah I found it'. Gelukkig. Eenmaal terug in de lodge weer heerlijk geluncht. Later kwam Sergio met een hele gave pick up truck aanzetten en zijn we dieper de Pantanal ingereden. Het plan was eerst om per boot te gaan maar er was iets kapot (nog steeds geen idee wat) en daardoor kon dat niet. Vind ik niet heel erg, want halverwege vroeg Sergio of ik misschien wilde rijden. Daar zeg ik geen nee tegen. Dus  achter het stuur gekropen en heel aantal kilometers off road gereden. Heerlijk. Onderweg zitten praten en nog meer dieren gespot. Sergio weet precies welke vogel welke is. En hier is dat best knap want er vliegen zo'n 300 a 400 verschillende soorten rond. Die in mijn ogen dan ook nog eens heel veel op elkaar lijken. Dan kan hij ook nog vertellen of het een mannetje of vrouwtje is, welk geluid ze maken en of het een jong of oud beest is. Aangezien de namen te moeilijk zijn om te onthouden, zou ik dit niet na kunnen vertellen. Ik heb ze maar gewoon gefotografeerd. Of in ieder geval een poging gedaan tot. Heel de transpantanal road afgereden en de laatste lodge, genaamd camp jaguar, was the place to be. Doordat we met de auto zijn gegaan hadden we heel wat vertraging opgelopen en die dag dan ook verder niets meer gedaan. De laatste volle dag hebben we bijna helemaal op het water doorgebracht waar we, onder andere, een tapir, 3 jaguars en ontelbaar veel kaaimannen en capibara's hebben gespot. Heel erg gaaf. Of het 930 euro waard was weet ik niet en dat ligt er ook aan hoe je het bekijkt. Het is zeker 124 big mac menu's waard. En ik denk ook wel 186 broodjes kebab. Maar het blijft een hoop geld. Check voor foto's en video's trouwens even die kopjes!
Nu ben ik op dit moment weer terug in Cuiaba en lig ik mijn opties te overdenken. Na heeel veel wikken en wegen heb ik besloten om in een keer door te gaan naar de Iguassu watervallen. Nu is de vraag nog of dat per bus of vliegtuig gaat gebeuren. Er is geen directe vlucht naar Iguassu met als gevolg dat ik ook per vliegtuig minimaal 16 uur onderweg ben. Voordeel vind ik wel, dat het op vliegvelden nog redelijk te volgen is allemaal. De bus zou mij er in 33 uur brengen, tegen de helft van de prijs waarschijnlijk. (ik moet nog naar het busstation om dat na te vragen). En dan zou ik ook nog meer zien. Echter, vind ik het gezien mijn historie met bussen best wel eng om te doen. Laat staan de 33 uur zitten. 33! Naar Spanje vond ik al heel wat en dat was 22. Dilemma's.
Dan is er nog een ding dat van mijn hart moet. Ik ben nu bijna 3 weken op pad. En ook al klonk deze week waarschijnlijk heel tof, hij was ook best pittig. Terug naar huis gaan komt niet 1x per dag in mij op maar wel 30x. Het gebrek aan contact met mede reizigers valt mij best zwaar. Ik kan niet zeggen dat ik Nederland mis, want ik hoef echt niet terug naar de kou of het leven van werken en studeren. Wat ik wel mis, is een heel leuk meisje dat in Nederland woont en het vanzelfsprekende contact met de lieve mensen om mij heen. Dat breekt mij af en toe zo op dat ik het liefst het eerste vliegtuig naar huis wil pakken. Ik wil mezelf echter de kans geven om echt een eerlijk oordeel over het reizen te geven. Wat zijn 3 weken nou? Daarom heb ik mezelf tot minimaal 20 januari gegeven. Op die datum staat mijn retour ticket gepland. Blijf ik dit gevoel houden, dan kom ik naar huis. Zoek ik uit hoe het zit en kan ik dan altijd later weer door reizen. Voor hetzelfde geld ga ik het geweldig heben en ga ik door. Het punt is, dat de verwachting dat ik een jaar wegblijf uit de boeken mag. De kans dat dat gaat gebeuren acht ik zeer klein. Ik vind het dan ook fijner om zonder verwachting over wanneer ik terug kom te reizen. Ik heb hem zelf geschapen, daar ben ik me van bewust, maar de druk die ik mezelf daardoor op leg helpt niet mee om een goede inschatting te maken. Het is als het kiezen van een studie, soms is het gewoonweg een verkeerde keuze. Het reizen zelf vind ik echter wel leuk. Nieuwe plaatsen zien en ontdekken. Maar het is de lange periode aan een stuk die het lastig maakt. Ik voel me ontzettend lullig naar iedereen die cadeautjes heeft gekocht, ik weet dat die zijn gekocht met het idee dat ik een lange tijd weg zou gaan. En dan zou ik zo al weer op de stoep staan. Daarvoor bied ik dan nu (en waarschijnlijk nog wel vaker) al mijn excuses aan. Dat spijt me echt. 
Maar goed. Dan weten jullie dat alvast en kan ik dat voor mezelf in ieder geval los laten. Ik heb het in ieder geval geprobeerd toch?