Alleen maar liefde

Lieve lieve lieve mensen dat jullie zijn. Jullie reacties hebben mij echt ontzettend goed gedaan. Ik heb een stuk meer rust in m´n hoofd door te weten dat ik met een opgeheven hoofd terug kan komen. Wanneer dat dan ook mag zijn. Tot dan heb ik de tijd om aan mijn spelling te werken, want ik ben er achter gekomen, na het teruglezen, dat er redelijk wat fouten in zitten. Wordt aan gewerkt!

Maar dan, deze week.

Nadat ik eindelijk de keuze had gemaakt om dan toch nog maar met het vliegtuig te gaan, heb ik mijn reis vervolgd naar de Iguacu falls. Waarom het vliegtuig? Ik wilde oprecht met de bus, maar hier in Brazilie heb je verschillende klasse van bussen. En alleen de laagste klasse reed. Wat betekent dat je min of meer in een iets verbeterde lijnbus zit. Zelfs al had ik het in stappen gedaan, dan nog waren het stappen van 10 uur. 10 uur in een lijnbus. Zo gek ben ik dan weer net niet. Daarbij vond ik een vlucht die inclusief overstap 6 uur duurde en nog diezelfde nacht vertrok. Wat me dus ook weer een nacht zou besparen aan slaapkosten. Ik had er alleen niet aan gedacht dat dat mij ook een nacht aan slaap zou kosten. Tja. Ik had wel overlegd dat ik langer in mijn kamer mocht blijven, maar toen ik terugkwam van boodschappen doen waren mijn spullen weg en keken twee mensen mij heel verbaasd aan. Wat bleek, een overboeking. Dus hadden ze mijn spullen maar gewoon op de gang neer gezet. Moet kunnen. Gevolg: Geen bed."Ik kon wel in de hangmat liggen". Ik vond het helemaal prima, totdat ik ineens een heel aantal hele kleine beestjes zag lopen in die hangmat. Bedbugs. Een picknickbank ligt ook lekker. Om 24 uur werd ik afgezet op het vliegveld, 3:20 vliegen, rond 5 uur weer landen. Om 7 uur weer vliegen en om 9 uur aankomen. Eerste vlucht was top, bij het raam en niemand naast me. Alleen maar liefde. Tweede deel had ik ook een stoel bij het raam uitgezocht. Maar eenmaal aangekomen was mijn stoel al bezet, en de stoel waar diegene moest zitten was ook bezet. En zo ging het nog een stuk of 3 keer door. Waarom ook op de plaats gaan zitten waar je moet zitten als je ook gewoon random ergens anders kan gaan zitten? Ik had iedereen kunnen laten opstaan, maar ondertussen wilde ik eigenlijk alleen nog maar een stoel. Dus ik heb tegen de steward gezegd dat ik wel gewoon op die ene lege plek tussen die twee net wat te forse mensen zou gaan zitten. Ik heb de hele vlucht verwijtend naar degene die op mijn plek zat gekeken. Ik weet niet wat ik had verwacht, maar het werkte niet. 

Eenmaal aangekomen, heb ik de bus gepakt richting het centrum en kwam zowaar in een keer goed aan. Alleen maar liefde voor Foz de Iguacu. Een duidelijk bussysteem, wat een verademing. Daarnaast zit bij het busstation een tourist information point, super handig. Maar ook al had ik een kaart, natuurlijk liep ik nog steeds de verkeerde kant op. Gelukkig sprak ik een meisje aan dat vlakbij het hostel woonde dat ik op het oog had, dus daar zijn we samen heen gewandeld en zo stond ik voordat ik het wist voor het hostel. Ik had allemaal plannen gemaakt voor die dag maar uiteindelijk ben ik grotendeels een beetje bij het hostel blijven hangen. 
Dat was maandag. Dinsdag naar de watervallen aan de Braziliaanse kant geweest en de Itaipu dam. Beide gigantisch. De dam maakte niet bijzonder veel indruk (tijdens de tour viel ik bijna in slaap), de watervallen des te meer. Woensdag opnieuw niet veel gedaan helaas. Mijn plan om zelf naar de Argentijnse kant te gaan, werd door de hostel medewerker als gekkenwerk bestempeld. Waardoor ik mij liet overtuigen om een transfer te boeken. Die ging alleen pas de volgende dag. Zonde van mijn geld bleek ook nog achteraf, maar goed. Daarna heb ik de dag maar gevuld met dingen plannen voor de volgende bestemming. En een beetje contact te leggen met wat mensen uit hostel. Dat lukt redelijk. 's Avonds kwam ik in de lift Tony tegen. Tony is denk ik  eind 50- begin 60 en afkomstig uit Australie. Hij is al meerdere keren in Zuid Amerika geweest en weet dus ook precies wat de goede plekken zijn. En wat bleek hij had ongeveer dezelfde route als ik. Omdat we beide van plan waren om een restaurantje op te gaan zoeken, besloten we om samen te gaan. Uiteindelijk de hele avond gekletst en gedeeld. Wat een kerel. Nummers uitgewisseld en afgesproken elkaar op de hoogte te houden van elkaars voortgang in de hoop een groot deel (noord Argentinie, Bolivia en Peru) samen te doen.
Donderdag een top dag gehad bij de Argentijnse kant. Zo mooi, zo groot. Niet te geloven en niet uit te leggen. Absolute aanrader. 
En nu zit ik dan hier vanuit Argentinie dit verhaaltje te typen. Gisteren de grens overgestoken en zometeen vertrek ik met de bus, jawel, naar Buenos Aires. 20 uur. De prijzen voor vliegtickets waren ongeveer even duur als alle tickets in Brazilie bij elkaar en daarbij een busreis hoort er gewoon bij. 
Vanaf hier wil ik het meer een backpack budget experience maken en minder een vakantie. Wat dus ook betekent dat ik couchsurfen ga proberen. Helaas is het mij voor Buenos Aires niet gelukt om een host te vinden, maar wie weet waar het wel lukt.

Oohja, ooit gehoord van bedbugs of  bedwantzen? Het zijn een soort luizen die in kleding, matrassen en bedlinnen gaan zitten. Als ze je bijten krijg je me toch een jeuk. En ja dat is uit ervaring. Ik dacht eerst dat de muggen hier gewoon heel enthousiast waren, maar toen ik de kleine beestjes dus inderdaad zag lopen in de hangmat bij mijn hostel in de Pantanal ging er toch wel een belletje rinkelen. Ik had mijn voet al zo'n beetje open gekrabt dus uiteindelijk maar een zalf gehaald tegen de jeuk en nu helemaal jeuk vrij. Bedbugs. Die ervaring kan van de lijst af.

De eerste maand is bijna voorbij en het is inderdaad zo dat achteraf alles mooier lijkt. Als ik terug kijk is het namelijk voorbij gevlogen en kan ik oprecht zeggen dat het een hele toffe maand was. Ik heb nu al zoveel gezien, geleerd en gedaan. Ervaringen die mij hoe dan ook een heel leven bij blijven. Maar er is nog veel meer te zien, te leren en te doen. En met het vooruitzicht van Patagonie en eventueel de reis met Tony kan ik ook wel zeggen dat ik er zin in heb. Na een beetje inschatten kwam ik erachter dat ik sowieso rond februari/maart klaar ben met Zuid Amerika. Van wat daarna komt heb ik nog geen idee, maar ik neig naar een terugvlucht, werken en dan na mijn verjaardag (19 mei) als ik dus 20 ben en de optie heb om een auto te huren, weer verder te gaan. Ik heb tenslotte nog steeds geen haast.

Toekomstmuziek. 

Nog een keer alleen maar liefde voor iedereen die op wat voor manier dan ook iets heeft laten horen. Ik heb het ontzettend goed getroffen met jullie!