Soms zit het mee, Soms zit het tegen

2 verhalen zo kort achter elkaar. Dat is of heel goed nieuws, of helemaal niet. Helaas is, zoals de meeste van jullie al wel zullen weten, het tweede het geval.
Toen ik afgelopen zondag uit de bus stapte en mijn weg vervolgde in Buenos Aires, ben ik op de oudste manier in de geschiedenis van de mensheid van mijn spullen bestolen.
Ik liep over straat op zoek naar het metro station, in lichtelijk geirriteerde toestand omdat ik al 4x een andere kant op was gewezen en voor de zoveelste keer niemand engels sprak. Frustratie allom. Toen ik dan ook nog eens iets heel vies rook en voelde, was ik niet een verbaasd meer toen iemand zei dat er vogel op me had gepoept. Deze beste mevrouw bood mij een servetje aan en naief als ik was nam ik het aan. Ik zette mijn spullen op de grond. En begon een beetje schoon te maken. Twee mannen van een plaatselijk verkoopstandje begonnen tegen me te schreeuwen in het Spaans, waarop ik alleen maar heel geirriteerd reageerde dat ze weg moesten wezen omdat ik er toch niets van verstond. Ik vervolgde mijn weg, en kwam er pas bij het metro station achter dat ik geen tas meer had. Ik was zo gefrustreerd weg gelopen dat ik er helemaal niet meer aan heb gedacht ook. Overal nog langs gelopen in de hoop dat ik nog een keer in mijn leven mazzel zou hebben, maar dat was dit keer helaas niet het geval.
Achteraf blijkt dat de beste mannen mij wilde waarschuwen, omdat ze hadden gezien dat iemand dat spul over mij heen gooide. Waarom ze niet gewoon op die kerel zijn afgestapt blijft voor mij een raadsel.
Ik heb de politie benaderd en deze hebben een verklaring afgenomen en gezegd dat ik "heel erg voorzichtig" moest zijn. Bedankt hee. Daarna werd ik in een taxi gezet, die wederom geen engels sprak, maar die wel ontzettend zijn best deed om mij te begrijpen, zij het omdat de teller in tijd natuurlijk wel gewoon bleef lopen.
Aangezien ik net uit de bus kwam en een broek met hele kleine zakken aan had, had ik net deze dag alles in die tas zitten. Wat overblijft is mijn kleding, redelijk wat geld en mijn telefoon. Ik had net reals gewisseld naar peso's, omdat de onofficiele koers gewoon veel beter is dan die van de bank. Dat houdt in dat ik ongeveer 4500 peso's nog heb. Dat is ongeveer 450 euro. Geen bankpas, creditcard of paspoort.
Vandaag ben ik naar de ambassade geweest en heb ik uiteindelijk na wat gediscusieer de ambassade zo ver gekregen dat ik mocht kiezen voor een noodpaspoort. Een heel nieuw paspoort kost 1380 peso en 2 tot 3 weken aan tijd. Nou heb ik ten eerste het geld niet (Buenos Aires is belachelijk mooi, maar ook belachelijk duur) en ten tweede geen zin om hier nog 2 tot 3 weken te zijn. Een noodpaspoort kost me 490 Peso en 5 werkdagen. Laat het nou net volgende week maandag én dinsdag een nationale feestdag zijn. Dus het wordt dan woensdag. Ik hoop dat tegen die tijd mijn bankpasjes ook zijn aangekomen zodat ik mijn weg kan vervolgen. Die weg moet ik nu ook iets aanpassen. Op het moment dat ik Argentinië verlaat, mag ik niet meer terug het land in zonder visa. Nu was het plan om in het zuiden de grens over te steken naar Chili en dan halverwege weer terug Argentinie in te komen. Nu moet ik de Chileense ambassade nog contacteren of er misschien iets te regelen is m.b.t. de verstrekkingstijd van dat visa, maar ik ben bang dat dat me weer een week of 2 gaat kosten. Nu is een week in Buenos Aires erg, maar een week in Santiago is nog een stap erger. Daarbij wil ik heel graag de trekkingen doen met Tony. Ik kan hem wel iets laten wachten, maar er zijn ook grenzen. Waarschijnlijk ga ik nadat klaar ben, alsnog naar het zuiden van Chili toe en vlieg dan vanuit daar terug naar Rio.
Op mijn tablet stond ook de ING app. De app die zorgde dat ik altijd over geld kon beschikken. Aangezien mijn sim kaart verlopen is en mijn tan codes nog op mijn oude nummer staan, kan ik dus ook geen overschrijvingen doen. Feest. Nu krijg ik hier vooral van veel mede reizigers veel hulp aangeboden. Gisteren een Amerikaans meisje dat hetzelfde was overkomen (waardoor ik besefte dat ik mijn tas toch echt daar was kwijt geraakt) en vandaag een Nederlandse die wat geld voor me heeft gehaald.
Ik ben ontzettend nieuwsgierig wat mijn verzekering gaat vergoeden, maar ik weet een ding zeker. Hoe hoog het bedrag ook mogen zijn, het feit dat ik me niet meer op mijn gemak voel in drukke winkelstraten of openbare plekken, iets waar ik heel lang last van heb gehad en eindelijk van af was, zal er niet door weg gaan. Ik weet dat het vooral een hele grote dosis ongeluk en onoplettendheid is geweest, maar iets in mij ziet nu in alles een vogelpoepgooier. Dat is gelijk ook de grootste reden dat ik uiteindelijk kies om door te gaan. Het is wel door mijn hoofd geschoten om een vlucht naar huis te boeken, maar dan zou ik niet alleen mijn spullen laten afnemen maar ook mijn hele reis. No way. Dit mag niet de laatste ervaring zijn. Dus dat gaat ook niet gebeuren. Het is niet zo dat ik ontzettend veel psychische schade heb opgelopen, maar het zet je wel zeker weer met een klap op de grond.
Hoe ik mijn tijd hier ga indelen is mij nog een beetje onduidelijk. Ik wil eigenlijk in de tussentijd naar Puerto Madryn reizen, iets wat eigenlijk niet kan zonder paspoort, maarja. Ik denk dat geld meer het probleem is in dit geval. Verder heb ik gedacht aan een spaans cursus en heel veel uitgaan. Maar ik ben er nog niet uit. Soms zit het mee, soms zit het tegen.
Er zijn wel een paar lichtpuntjes. Ik heb in een politieauto gereden. Die ook nog eens zijn sirene aan deed, Joost mag weten waarom. Ik heb nog steeds een pot nutella, nutella maakt alles beter. En ik weet nu waar ik pasfoto's, scans en fotokopiën kan laten maken. Altijd handig. Daarbij staat op zowel mijn Ipod als Ipad de verliesmodus aan. Wie weet.