Feesten in Buenos Aires

JA eindelijk weer een nieuw verhaal! Feest!

Het waren twee interessante weken, waarin bizar weinig is gebeurd eigenlijk. Nouja. Ik ben ongeveer 5 keer verwisseld van hostel. Zo kreeg ik toch nog een beetje het idee dat ik aan het reizen was. Ik ben ook ongeveer 10 keer op bezoek geweest bij de ambassade. Eerst om een paspoort aan te vragen, toen om de juiste documenten in te leveren, nog een keer om het paspoort op te halen en alle andere keren met de vraag "Is mijn pakketje er al?" waarop het antwoord helaas steeds "Nee" was. Tot vandaag! De receptioniste keek lichtelijk vermoeid toen ik -alweer- kwam binnen lopen, maar dit keer begon ze mij heel blij in het spaans te vertellen dat het pakketje er wel was. Na al mijn bezoekjes begreep ze blijkbaar nog steeds niet dat ik haar toch niet begreep. Puik acteerwerk. 

Maar even terug naar het begin. Aangezien mijn bankpasjes e.d. ook in die tas zaten en dus ook zoek waren. Had ik aan het thuisfront gevraagd of ze die wilden opsturen. Uiteindelijk werd het een heel pakket met onder anderen, een simkaart, rugzak, portemonnee, camera en uiteraard de felbegeerde bankpasjes. Omdat de bankpasjes eerst naar huis moesten worden gestuurd, wat 5 werkdagen duurt, en toen pas opgestuurd konden worden zat het pakket uiteindelijk vrijdag op de bus.

Nu waren ze hier toe aan een paar feestdagen en dus was niet alleen zaterdag en zondag alles dicht, maar ook maandag en dinsdag was men het werken zat. Vraag me niet wat er gevierd werd. Ik heb namelijk geen idee.
De beste man van het postkantoor had gezegd dat het pakket woensdag hier zou zijn. Dus woensdag bracht ik mijn eerste bezoek. Hoopvol liep ik de 25 minuten naar het kantoor waar de ambassade gevestigd is, om met 5 minuten weer buiten te staan. Helaas.
Eigenlijk waren het meer dan 25 minuten, want ze hadden bedacht dat na de feestdagen, ze ook nog maar feestelijk afscheid moesten nemen van de huidige premier. In een van de drukste straten van Buenos Aires reden nu geen auto's, maar liepen mensen. Er was geen Argentijn op de straat die geen Argentijnse vlag had.  En 's avonds werd er op Plaza de Mayo gespeecht door de aftredende premier. Waar duizenden mensen op af kwamen. Ik was van plan om gewoon wat te gaan eten. (Ik had geen idee wat er aan de hand was) Toen mijn aandacht werd getrokken door de menigte. In de hoop gratis eten te vinden, liep ik er maar op af. Ik vond geen eten, wel een hoop mensen die allemaal gespannen aan het afwachten waren totdat de speech begon. Na een stukje geluisterd en onhandig meegeklapt te hebben, vervolgde ik mijn weg naar een restaurant. Nog een hele zoektocht, aangezien ALLES vol zat met mensen die de speech via de televisie volgden. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik een gele M zag. Helaas eindigde dat sprongetje in een ravijn toen mij duidelijk werd dat ze alleen kipnuggets hadden. WELKE MAC HEEFT NOU ALLEEN KIPNUGGETS? Maar goed. Een restaurant gevonden, de pollo suprema besteld. Iets met kip, ik vond het helemaal mooi. Kreeg ik, jawel, gefrituurde kip met patat. Kipnuggets all the way. 

Mijn Duitse kamergenoot, die ook bestolen was en ook nog op dezelfde manier, vroeg mij toen ik terug kwam of ik nog even mee ging kijken. Dus daar ging ik weer. Op een of andere manier, met heel veel "Excuse me" en "Disculpe", kwamen we ergens midden op het plein terecht. Ruimte om te klappen met je handen was er niet, maar hee we stonden toch mooi in het midden te luisteren naar een speech waar ik helemaal niets van snapte. Net toen ik er genoeg van had en mij omdraaide om naar het hostel te gaan, begon er een vuurwerk show. Timing. 
Donderdag, zou de nieuwe premier aantreden. Blijkbaar is dat ook een groot feest waard. Dit keer was die drukke straat maar gewoon helemaal afgesloten. Terwijl ik verwoede pogingen deed om die beste straat over te steken. Kwam er ineens een fanfare te paard voorbij, gevolgd door een fanfare te voet, gevolgd door een aantal auto's. En dat alles onder gejuich van mensen langs de kant. Wereld timing. Heel eind omlopen later kwam ik weer op de ambassade aan, waar ik nu binnen 2 minuten buiten stond. Helaas. 
Vrijdag, mijn laatste hoop om voor het weekend weg te zijn. Buiten het feit dat het geld begon op te raken. De weg naar de ambassade verliep soepel. De receptioniste keek mij aan met een blik die al genoeg zei. Het pakket was er niet. Maar je krijgt mij maar zo niet weg. De ambassade zou om 13 uur dicht gaan, ik was er rond 12 uur. Dat uurtje kan ik dan best nog wachten. Dus nadat ik een half uur rond de ambassade had gehangen, nodigde ze mij toch maar uit om binnen te wachten. Waar ik de eigenaar van het pand tegen het lijf liep. Met hem als vertaler, heeft die toch best wel lieve receptioniste voor mij uitgezocht waar het pakket dan precies was. En of het vandaag nog aan zou komen. Dat antwoord was nee. Lunes. Oftewel, maandag. Half depressief en met redelijke geldstress verliet ik de ambassade. Mijn Duitse vrind, had zijn paspoort dezelfde dag meegekregen van de duitse ambassade en was geen pasjes verloren en dus alweer op pad. Met een lichtelijke jaloezie, verlieten wij gelijktijdig het hostel. Ik om naar een goedkoper hostel te verkassen, hij om een paar dagen strand te hangen. 

In het weekend heb ik helemaal niets gedaan. Op heel veel nagesynchroniseerde films en series kijken na. Wat mij deed denken aan mijn busreis naar Buenos Aires toe. Die busreis die eigenijk heel erg relaxt en voor herhaling vatbaar was. 

Vandaag was dan eindelijk de dag dat het pakketje er wel was. Ik omhelsde het en liet het niet meer los totdat ik in het hostel was. Waar ik erachter kwam dat het had afgegeven. Mooie blauwe armen. Het kon mij weinig deren. Gelijk gewisseld naar een hostel waar ze wel normaal werkende computers hebben en wat zaken geregeld. Waaronder een vliegticket! Woensdag vlieg ik. Dus morgen nog even de kans om toch nog wat foto's te maken hier. En dan eindelijk! El calafate, here I come.