En ik vlieg,vlieg,vlieg

Hola. Ik kreeg een berichtje dat het tijd was voor een nieuw reisverhaal. Dus dan schrijven we die maar. 

Aan het zwembad dit keer. En dat zwembad ligt dan weer in Santa Marta, en dat ligt dan weer aan de Caribische kust in Colombia. Ik ben nu al bijna twee weken in Colombia en dat bevalt me meer dan prima. Ik heb de sfeer wat omgegooid en ben nu vooral het vakantie gevoel aan het nastreven. Waar dus ook dagen bij het zwembad onder vallen.

Na het laatste verhaal ben ik nog een paar dagen in Cusco gebleven. Niet bijzonder veel gedaan, beetje door de stad wandelen, fijne restaurantjes ontdekken en erachter komen dat de MacDonalds écht overal hetzelfde smaakt. Uiteindelijk heb ik de nachtbus naar Arequipa gepakt. Ik wist nog niet zeker of ik de Colca Canyon wilde doen, maar het leek me sowieso een goede bestemming. Eenmaal aangekomen, moest ik de eerste avond al wisselen van hostel. Het regende nogal flink en het dak was daar niet voor gemaakt; Het regende in mijn bed. Toen later de elektriciteit ook nog uitviel, werd het echt tijd om te verplaatsen. Gelukkig hadden we al een leuk groepje verzameld en werden we daarmee ook verplaatst. Het andere hostel was niets speciaals maar met een spel kaarten kan je je overal vermaken. Uiteindelijk de Colca Canyon niet gedaan. Ik had een buskaartje gekocht, maar helaas (echt heel erg balen, poehoe) was er de dag daarvoor een aardverschuiving en was het dus onmogelijk om erheen te gaan. 
Door de gezellige groep ben ik toch nog zo´n 5 dagen blijven hangen. De stad gezien, een chocolade workshop gedaan en meerdere keren crepes gegeten in een fijn restaurant. Waar mij ook op het hart gedrukt is dat crepes absoluut niet hetzelfde zijn als pannekoeken. Franse mensen zijn erg beschermend over crepes.

De volgende bestemming was Paracas. Een klein plaatsje (welgeteld twee straten) aan het strand. Er was dan ook niet veel te doen. Behalve de zogenaamde "poor men´s Galapagos". Islas Baletas, eilanden die net als de Galapagos vol zouden zitten met dieren. Ik denk dat ze bij het adverteren iets meer de nadruk op het deel hadden moeten leggen dat het voor de "poor" is en wat minder dat het op de Galapagos zou lijken. Je zou bijna de Galapagos niet meer willen zien. Maar wat verwacht je voor 5 euro.. Of misschien is het gewoon mijn teleurstelling dat de beloofde pinguins op vakantie waren.
Gelukkig had ik al wel vrij snel een restaurantje met heerlijke sapjes ontdekt, wat dan wel weer troost bracht. Dit bruisende dorp heb ik na twee nachten maar weer achter mij gelaten en ingeruild voor de grote stad. Lima. En wat een verrassing was dat. Ik kwam hierheen met de verwachtingen dat ik op elke straathoek een drugsdealer moest wegjagen, maar het viel reuze mee. Ik zat, eerlijk is eerlijk, dan wel in de beter wijk. 
Uiteindelijk ben ik hier bijna twee weken gebleven. Vond ik het zo geweldig? Nee. Mijn bankpasjes waren onderweg naar de ambassade, want wat ik de vorige keer dan niet verteld heb, is dat ik mijn portemonnee verloren ben in Cusco. Alweer ja. Maar goed. De pasjes deden er wat langer over dan gedacht. Wat uiteindelijk alleen maar een geluk bij een ongeluk was. Want nu kwam ik Aimee en Mo tegen, twee muzikanten uit Seatle. Deze meiden hadden kaarten voor de Stones gekocht, maar hadden via via VIP kaarten gekregen, inclusief Meet & Greet. Maar nu zaten ze met die andere twee kaarten. En daar was ik. Die jongen die de dag ervoor uit pure verveling maar een praatje had aangeknoopt en dus de enige jongen die ze kenden uit het hostel. Dus maakten ze mij heel erg blij met de twee kaarten. Natuurlijk ben ik dan ineens fan van de Stones. Ik vroeg Clair mee, een andere Nederlandse uit het hostel, die waarschijnlijk net zo blij was geweest als ik met kaarten van K3 aan was aangekomen. Clair was mijn klaagbuddy. We zijn Nederlands, we waren het zat en zo hadden we heerlijk zitten klagen over alles wat los en vast zat. Samen gingen wij niets vermoedend naar het concert en hebben we een geweldige avond gehad. Entertainers in hart en nieren, de een met zijn dansmoves, de ander met zijn solo´s. Als je vergeet dat je naar 70 jarige in skinnyjeans kijkt geloof je bijna niet dat het 70 jarige legende´s zijn. 
Die maandag kwam mijn pasje dan ook eindelijk aan en kon ik dus weer verder. Zo zat ik vrijdag in het vliegtuig naar Bogota. En toen naar Medelin. Helemaal brak lag ik nog bij te komen van nacht zonder slaap toen er een kamergenoot binnenkwam. Bob. Uit Brabant, maar nu wonend in Amsterdam. Ja alweer een Nederlander. De eerste dagen in Medelin een beetje met Bob doorgebracht, samen gekookt en op pad geweest. Daarna nog een fruittour gedaan en een museum over de drugsoorlog bezocht. Het was vrij snel duidelijk dat Medelin anders was. De mensen zijn vriendelijk, ze hoeven niet de hele tijd wat van je en zijn oprecht behulpzaam. Het fruit is heerlijk en de algehele sfeer is fijn. Samen met Bob pakte ik de laatste goedkope vlucht naar het noorden. Een nacht in Cartagena doorgebracht en toen toch maar richting Santa Marta gegaan. Waar ik nu dus nog steeds zit. Na een duiktrip en een paar dagen een jungle dorpje, heb ik nu al een paar dagen bij het zwembad doorgebracht. Het plan was om naar het National Park hier te gaan, maar door het paasweekend (wat hier een week is) is het zo ontzettend druk dat er mensen weggestuurd worden. Dus nu blijf ik hier nog 2 dagen hangen, voordat ik terug ga naar Cartagena. Daar pak ik de boot richting Casa en el Agua. Een hostel bij de san bernardo eilanden, midden in het water, vlakbij een koraalrif. Daar ben ik tot de 31ste, waarna ik nog een paar dagen Cartagena doe en dan terug vlieg naar Bogota. Daar heb ik met Danny afgesproken. Danny die ik ontmoet heb bij de Iguassu watervallen. En dan vlieg ik de 7de naar huis. Jaja. De vlucht is geboekt. 8 april 22.20 sta ik weer in Nederland. Na 5 maanden en 6 landen kan ik ook voor mezelf zeggen dat het genoeg is. En stiekem kijk ik heel erg uit naar een kledingkast en een joggingbroek en zelfs naar de sportschool. Buiten dat ik 9 april gelijk een opendag heb van de universiteit van Groningen en een afspraak heb bij de lokale kebabboer en dus de hele dag druk ben, ben ik ook blij om jullie weer te zien hoor! Meer dan je zou denken.

Maar zo ver is het nog niet. Eerst nog even vakantie vieren in dit fijne land, met de fijne mensen en de fijne prijzen. Kom eens naar Colombia, het wordt zwaar onderschat.