Pieken zonder dalen

Bijna drie weken in het nieuwe jaar en 76 dagen op reis. Wat een gekkigheid.

De komende weken gaan waarschijnlijk voorbij vliegen. Veel plaatsen in relatief weinig tijd. Het is tijd om de bergen in te ruilen voor de woestijn. Niet dat er van land gewisseld gaat worden, het blijft Argentinië, maar het zuiden wordt omgeruild voor het noorden. Van de chocoladestad naar de wijnstad. Nu heb ik helemaal niets met wijn, maar duur doen op een wijnproeverij kan nooit verkeerd zijn. Daarbij hebben bijna alle hostels gratis wijn in de avond. Ik denk dat ik de stad verlaat als wijnfascist. Maar niet voordat ik dit plaatsje verlaat met wat extra chocola in m´n tas. Die waarschijnlijk al op is voordat ik de bus in stap. Klein detail. 
Dit mooie plaatsje heet San Carlos de Bariloche, of gewoon Bariloche. We, Tony en ik, zijn hier gekomen vanuit Pucon (Chili) via San Martin de los Andes en Villa la Angostura. 
Na het nieuwe jaar rustig ingeluid te hebben in Puerto Varas met een Amerikaans meisje, een vuurwerkshow en een zwerfhond, zat ik de dag erna op de raftboot met een paar Nederlanders. Op familievakantie en de heren hadden een dagje uit gepland. Gezelligheid allom. Bij terugkomst in mijn hostel was er nog maar 1 bed bezet en jawel, door een Nederlander. Je vindt ze ook overal. Allemaal even verbrand. Na wat gegeten te hebben, was de kamer alweer gevuld. Met onder andere twee Braziliaanse jongens. Beide 18 jaar oud en op zomervakantie door Argentinië, Chili en Bolivia. Samen hebben we die dag daarop wat dorpjes in de omgeving bezocht en wat bordspellen gespeeld. Eigenlijk alleen schaak. Doe eens intelligent, doe eens gek. Dezelfde dag gelijk afscheid genomen, zij hadden een bus te pakken en ik niet. 
Een ander kamergenootje was een Amerikaanse vrouw uit San Fransisco. Waar ik mee in contact kwam toen ze mij eten aanbood. Dat zijn de mensen die je dichtbij je moet houden. Helemaal als het toetjes zijn. Zij had gestudeerd aan Berkeley en nu had ik even snel bedacht dat ik daar misschien wel een minor wilde doen. Wat maakt het uit dat ik niet eens wist waar Berkeley eigenlijk lag of wat ik überhaupt wil studeren. Ik wist dat het een goede universiteit was. Ze werd helemaal enthousiast en zo hebben we emails en eten uitgewisseld. Ik had spinazie over, gek genoeg had ze dat niet nodig. 
De dag erna mocht ook ik in de bus stappen. Richting Pucon. Goed voorbereid als ik ben, heb ik die ochtend nog even snel een kaartje gekocht. En aangezien het plan was om te gaan kamperen, heb ik ook maar een matje en een slaapzak gekocht. Opzich wel handig om te hebben. 
Van mijn plan om in de bus lekker te gaan slapen kwam weinig terecht. Ik zat naast een hele trotse Chileen die mij de hele geschiedenis van Chili en zijn familie heeft verteld. Toen zijn vader erachter kwam dat ik Duits spreek, werd het helemaal een groot feest. Vaders was erg teleurgesteld dat zoonlief geen Duits had geleerd. Hij (vader) was de eerste uit zijn familie die, sinds ze in 1881 in Chili aankwamen, niet met een Duitse is getrouwd. Oh en het beste wat je met je geld kan doen is het ergens in investeren. Goud, huizen, kunst maakt niet uit. ¨Het wordt alleen maar meer waard¨ Iemand heeft de crisis gemist. 

Toen ik rond 23 uur dan toch eindelijk in Pucon aankwam, reden we gelukkig langs het hostel dat ik op oog had. Dus daar kon ik zo in een keer heenlopen. Mooi meegenomen. Toen ik die ochtend daarop wakker werd en op mijn telefoon keek, stond daar een berichtje van Tony. Ook hij was aangekomen en zat beneden te wachten. Dus hups, naar beneden en bijgekletst en gegeten. Daarna het stadje verkend en plannen gemaakt voor de dagen erna. Wat ik niet wist toen ik afsprak om met Tony te gaan reizen, is dat hij 1) anti suiker is en 2) op ¨gracias¨, ¨claro¨ en ¨Hola¨ geen spaans spreekt. Wat mij persoonlijk dan wel weer verbaasde als je al 4x in zuid amerika geweest bent en er in totaal bijna een jaar van je leven hebt doorgebracht. Maar hee, daardoor lijkt mijn spaans alleen maar beter. En misschien wel het belangrijkste, 3) dat zijn budget nogal flexibel is. Ik had er geen rekening mee gehouden dat in het hostel waar wij elkaar ontmoet hebben, de maximale grootte van de dorms 4 bedden is. En ben er dus min of meer vanuit gegaan dat dorms geen probleem waren. Het was leuk bedacht. 

MAAR GOED.

Die dag erop zijn we naar het national park Huerquehue gegaan. Ja zo schrijf je het echt. We dachten origineel te zijn en lieten de massa achter ons door in plaats van de gele, de groene trek te lopen. Ik schreef over de laatste kilometer van Fitz Roy dat hij zwaar was, dat was ie ook, maar dat was een kilometer. Dit pad begon zo steil dat ik na 400 meter al had kunnen kruipen. 5 kilometer lang ging het zo door. Terwijl Tony maar bleef zeggen ¨Het wordt zo wel vlakker, nog een klein stukje¨. De eerste keer geloofde ik hem nog, maar toen we na een uur nog steeds aan het klimmen waren, werkte dat meer demotiverend. Uiteindelijk had hij wel gelijk, het werd vlakker en het middenstuk was heel goed te doen. Het laatste stukje was nog een stukje steiler dan het begin. Maar het was het helemaal waard. Vanaf de top kon je zo 5 vulkanen en meerdere meren zien liggen. Wat een uitzicht. Uitgebreid gegeten en gerelaxt, voordat we weer terug naar beneden liepen. 
Die avond wilde we buskaarten kopen voor die dag erna, maar de bus was al vol. Dus zat er niets anders op dan een nacht bij te boeken en een bus later te nemen. De dag erna naar Villarica geweest en achter de suikerafkeer van Tony gekomen. Alles is te zoet, men doet hier OVERAL te veel suiker in en blugh ook in dat pak frambozensap zat alweer zoveel suiker. Nou is het eigenlijk best goed dat hij op let de hoeveelheid suiker (al kan je ook overdrijven) maar bij het koken gooide hij wel een hoeveelheid zout in het eten waar de dode zee jaloers op zou zijn. En volgens mij is zout nou ook niet het beste wat je binnen kan krijgen. Toegegeven, het eten was heerlijk. Ik denk dat het komt omdat we ingevroren groente hadden in plaats van groente uit blik, echt veel beter hoor! Dat ze 3 keer zo duur zijn maakt dan natuurlijk niet uit. 

De volgende dag was het busdag! Inclusief een grensovergang. Dat staat altijd garant voor een goed verhaal. Zo ook dit keer. In eerste instantie ging alles helemaal goed. Terwijl ik mijn stempel nog even bewonderde liep ik alweer naar buiten. Tot ik zag dat de datum van de stempel verkeerd was. 8 december 2015. Om het zekere van het onzekere te nemen toch maar even langs de buschauffeur gelopen en die nam mij mee terug naar het stempel hokje. Nieuwe stempel. 8 januari 2015. Nieuwe stempel; 9 januari 2016. Toen geloofde ik het wel en ben ik maar weer in de bus gestapt. Het was overigens 8 januari 2016. 
Toen kwam de Argentijnse grens nog. Ik had keurig een visa aangevraagd. Dus zonder zenuwen stapte ik naar binnen. Na 10 minuten mocht ik nog steeds niet doorlopen. Op de vraag of er een probleem was, kreeg ik geen antwoord. Dus toen ben ik mij maar met de mensen naast me gaan bezighouden. Die mensen spraken helemaal geen spaans en de mevrouw achter de bali helemaal geen engels. Tot frustratie van beiden. Net gedaan alsof ik spaans sprak en de boel een beetje proberen te vertalen, wat nog redelijk lukte ook. Uiteindelijk mocht ook ik doorlopen en vervolgden wij onze reis naar San Martin de los Andes. Dit was alleen een tussenstop voor een paar uur. De tassen achtergelaten in een paar lockers, een supermarkt opgezocht, wat rondgelopen en toen de middag heerlijk weggelezen op een grasveld met een mini picknick. De bus erna bracht ons naar Villa la Angostura, naar Andy en Franco om precies te zijn. Vrienden van Tony waar wij twee nachten zouden blijven slapen. 
Wat een schatten. Andy stond ons op te wachten met een papier en de tekst ¨De koningin kocht kaarsen in dit huis, Argentijnen heten de Nederlander welkom¨. Nu is het sowieso voor het eerst dat ik welkom wordt geheten op een busstation, maar het was wel ontzettend lief. Hij nam ons mee naar zijn huis en kaarsenwinkel. Wat de tekst verklaarde. Gaf ons een heerlijke zelfgemaakte pizza en koud bier, vertelde verhalen en liet me het Zuiderkruis zien. Mijn avond was gemaakt. 
De volgende dag stond er een mountainbike tocht van 26 kilometer op het programma, maar aangezien we ons beide niet optimaal voelden, werd dat er een van 5, gecombineerd met eten op het strand. Nog beter. De tijd die we over hadden, heb ik met Andy gekletst. Als tourgids in Zuid Amerika, had hij heel wat leuke anekdotes. Zoveel zelfs dat hij bezig is met een boek. Het gaat over de domste vragen die mensen ooit gesteld hebben. Heerlijk.

En toen kwamen we alweer hier aan. Bariloche dus. Echter maar voor één dag. Want bij het rond wandelen kwamen we achter erachter dat je een excursie kon doen. Een gletsjer wandeling. Van Refugio Otto Meiling naar Refugio Rocca. Nu wisten wij niet dat je over de gletsjer kon lopen, maar het enthousiastme was gewekt. Omdat die tocht over twee dagen (dinsdag) zou zijn, betekende dat dat we die maandag al zouden gaan lopen. Eten ingeslagen, backpacks gepakt en gaan. 3 dagen wandelen. 
Het niveau van de hike viel heel erg mee gelukkig. Ik had me na de verhalen iets heel zwaars voorgesteld, maar gelukkig bleek dat bij lange na niet zo te zijn. Na 4 uur stonden we boven aan met wederom een geweldig uitzicht. Geslapen in de refugio op een slaapzaal met minstens 50 anderen mensen. De enige die snurkte was de gene die naast me lag. 
De dag erna was het tijd voor de wandeling over de gletsjer. Hele gave ervaring, maar eigenlijk is het net als lopen door de sneeuw met goede schoenen. Het vetste was dat toen we van de gletjser afkwamen er 4 condors boven ons aan het spelen waren. Ze zweefden langs elkaar heen, langs de bergen en weer terug. Bij zo{n vogel is dat altijd mooi om te zien. Na nog een paar uur lopen kwamen we bij de tweede refugio aan. Maar Tony wilde kamperen dus liepen we nog even door en kwamen we zo bij een campsite aan. Ik werd ondertussen belaagd door vliegen, ik denk dat het familie is van de wesp, dus ik was alles wel zat. Geschuild in de tent met een goed boek en uiteindelijk buiten de tent, onder de sterren, geslapen. 
Laatste dag zijn we naar de grens gewandeld en hebben we de boot terug naar Bariloche gepakt, waar we uiteindelijk om 22.30 in het hostel aankwamen. 

De dag erna was een rustdag en hebben we een beetje door het dorpje gelopen en vooral lekker rustig aan gedaan. We hadden het plan om nog een tweedaagse hike te doen, maar door het weer en de slecht aangegeven paden zijn we na 2 uur afgehaakt en terug gegaan. Niet dat ik dat erg vond. Meer tijd om chocolade winkels te bezoeken. 
Nu staan we op het punt om de bus naar Mendoza te pakken. 19 uur rijden als laatste tussenstap op weg naar de woestijn. Het is op dit moment 36 graden daar, lekker warm zullen we maar zeggen. 
Time to go!