De laatste avonturen in 2015

Wat is er veel gebeurd! In tegenstelling tot de weken ervoor. Ik zit ondertussen al een paar dagen in Chili. Ik ben de 16ste uit Buenos Aires vertrokken. Met de meest rampzalige vlucht tot nu toe. Ik werd omringd door kinderen die, volgens mij, stuk voor stuk een heel zwaar leven hebben. Drie uur langs waren ze non stop aan het huilen en zeuren. 
Eenmaal uit het vliegtuig gingen de duivels helemaal los. Overal waar je niet mocht komen, waren zij te vinden. Zelfs de ouders hadden er genoeg van, die liepen gewoon zonder kinderen door de douane. Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan.  Toen ik m'n backpack eenmaal had, was het plan om zo ver mogelijk bij die mensen vandaan te komen. Ik heb meteen een bus geboekt naar El Chaltén. Er bleek nog 1 plekje vrij voor een bus die op het punt van vertrekken stond dus dat was mooi. 3 uur later stond ik dan in een regenachtig, koud dorpje. In mijn korte broek. In het busje had ik snel aan de jongen naast me gevraagd waar hij verbleef en of ik misschien mee mocht. Dat mocht. Eenmaal aangekomen stond er op de voorgevel heel mooi geschreven hoe het hostel heette en toen we doorliepen kwamen we bij een deur waar een papiertje op geplakt zat met daarop "Hostal". Dat voorspelt niet veel goeds. We kwamen binnen in een bijkeuken. Veel loopruimte was er niet. Er was een hele groep Israeliers aan het koken. Er was nog één bed vrij. Die jongen van de bus bleek een vriendin te hebben daar dus die was zo weg. M'n kamer opgezocht en daar kwam ik binnen midden in de vrij sessie van - alweer- een israelisch stel. Die verder best aardig waren. Beetje klef, maar wel aardig. Omdat ik nog niets had gegeten heb ik eerst maar een supermarkt opgezocht. Was misschien verstandig geweest om eerst een andere broek aan te trekken maar hee, mijn hersenen werken nog steeds niet altijd even snel, dus tegen de tijd dat die gedachte in mij op kwam, was ik al aan het dwalen. Gelukkig is het dorpje niet heel groot dus die supermarkt was toch nog redelijk snel gevonden. Jammer genoeg was het allemaal een beetje op schaal en was het assortement dus ook niet heel groot. Cake it is. Op mijn terug weg maar langs een ander hostel gelopen en alvast een bed geboekt voor de nacht daarop. Gelukkig had ik nog 2 boterhammen en een pot nutella en was ik dood moe dus dat was makkelijk te overleven. 

Omdat ik maar 2 volle dagen had in dit Sims dorpje, had ik mijn wekker mooi vroeg gezet. Niet dat het een probleem is om om 6 uur wakker te worden, de zon maakt het best wel makkelijk. Ik zette mijn eerste voet buiten de deur en het hele dorpje was anders. Wat een heerlijke plek om te zijn. Kijk links en je ziet de bergtoppen met (verse!) sneeuw al liggen. In het andere hostel was er een dubbele boeking, waardoor ik een upgrade kreeg. Privekamer voor de kosten van een dorm. Ook mocht ik nog aanschuiven bij het ontbijt. Helemaal mooi meegenomen. Uiteindelijk liep ik rond 8 uur weg richting de Fitz Roy trail. Onderweg nog gestopt bij een "panadera" oftewel bakkerij. Gewoon wat dingen aangewezen die er wel lekker uitzagen en gaan. En wat was het een tocht! De eerste 9 kilometer waren een eitje. "Dat mensen hier zo moeilijk over doen". En toen kwam de laatste kilometer.. Ik denk dat ik ongeveer 5 keer ben gestorven onderweg en aan 20 voorbijgangers heb gevraagd hoe lang het nou eigenlijk nog was. Maar na de langste 30 minuten van de tocht kwam ik dan toch echt boven. Wat een uitzicht. Het was een hele zonnige en onbewolkte dag dus je kon Fitz Roy perfect zien liggen en als je de andere kant op keek kon je tot heel ver in de vallei kijken. Echt prachtig. Met dat uitzicht wat gegeten en toen mijn weg naar beneden gemaakt. Onderweg wat mensen aangemoedigd en gedemotiveerd ("Je bent ongeveer op de helft!...van de helft.") en op de terug weg bedacht ik dat ik nog wel tijd had voor een extra trail. Dus de afslag naar Piedras Bonitas genomen, een gletsjer met klein meer. Dat was in totaal maar zo'n 4 kilometer extra, waar het niet dat ik te ver doorliep. Ik vond het al vreemd dat ik geen bordjes meer zag. De terug weg was wat zwaarder dan de heenweg, met 20 kilometer in de benen begon het motertje toch wel leeg te raken. Uiteindelijk liep ik rond 18:00 uur het dorpje weer in en wat was ik blij met mijn eigen kamer. Na een wel verdiende douche schrok ik me rot toen ik in de spiegel keek. Zonnebrand. Ja. Dat kan op de lijst met dingen die gekocht moeten worden. Een kreeft was er niets bij. 
Wat gegeten, alweer een nieuw hostel gezocht voor de dag erna, (het was toch wel een beetje een duur hostel), wat gerelaxt en gaan slapen. 
Niet geheel onverwacht was het de dag erna best een opgave om het bed uit te komen, de zon helpt dan weinig. Uiteindelijk met ongeveer een half uur vertraging is het dan toch gelukt. Vandaag stond er 18 kilometer op het programma. Cerro Torre. Gelukkig was dit allemaal goed te lopen, zonder verrassingen. Jammer was wel dat ik weg ging met een mooie heldere lucht en tegen de tijd dat ik aankwam het al bijna dichtgetrokken was. Daardoor was het toch een stuk minder indrukwekkend dan het had kunnen zijn. Na een soepele terugweg, nog even in het dorpje rondgesnuffeld. Zo kwam ik dan eindelijk een boekenwinkel tegen met Engelse boeken. Over de prijs zullen we het maar niet hebben, het was het op dat moment waard. Ook een nieuw schrift gekocht om alles weer van dag tot dag bij te houden. Het eerste deel is dan weliswaar weg, het tweede deel komen er minstens net zo veel avonturen. 
De volgende dag zat mijn avontuur in El Chaltén er alweer op. En toch wel met een beetje pijn in mijn hart (en voeten) stapte ik in de bus die mij terug bracht naar El Calafate.
Van alle plannen die ik voor die dag gemaakt had, kwam weinig terecht en uiteindelijk heb ik alleen samen met mijn Amerikaanse kamergenoot boodschappen gedaan en gekookt. Eigenlijk stond ik er alleen bij. Zij kreeg dan ook alle eer, want het was echt heerlijk. 
Nu weet ik dat Erika mij net voor was, maar de dag erna ging ook ik naar de Perito Moreno gletsjer. Zoals alles hier, was ook die weer gigantisch. De hele tijd dat je door het park rondloopt, hoor je het ijs kraken en met een beetje geluk zie je stukken van 60 meter naar beneden storten. Indrukwekkend. Ik had niet helemaal nagedacht over welke busmaatschappij ik zou nemen om er heen te gaan en had dus gewoon de eerste gepakt. Die hadden echt maar één bus heen en één bus terug. Dus toen ik om 13 uur naar huis wilde, moest ik nog 3 uur wachten. Een beetje rondgehangen, naar de fotoshoots gekeken die andere mensen aan het uitvoeren waren: "Just one more, like this" en later vermoeid in de bus gestapt. 

21 december was het dan toch echt tijd om Argentinië voorlopig even te verlaten. Wat makkelijker gezegd is dan gedaan. Omdat ik met mijn andere paspoort binnen ben gekomen, heb ik geen stempel in mijn huidige paspoort staan. Dat is een probleem. Mijn strategisch uitgekozen plaats in het midden van de rij mocht helaas niet baten. Ik mocht gewoon even wachten totdat iedereen klaar was. Uiteindelijk na wat vragen als wanneer ik het land binnen was gekomen, waar ik was geweest, wat er was gebeurd en nog een stuk of 10 in die trant, kreeg ik mijn stempel en kon ik ook in de bus stappen, gezellig, met mensen die mij allemaal een beetje geirriteerd aankeken. 

In Puerto Natales aangekomen, heb ik mijn bagage ingecheckt op de boot en heb ik nog even in een restaurantje genoten van mijn laatste uurtjes internet. Wat mij achteraf eigenlijk heel goed af ging. De boottrip zelf viel een beetje tegen. Het kan zijn dat dat kwam doordat ik blijkbaar aanleg heb voor zeeziekte, het kan ook zijn omdat er eigenlijk heel weinig te doen is op een boot. Met de 5000 mililiter regen die er jaarlijks valt, is de kans op regen ook best groot, dat maakt dat je op de kou na, nog een reden hebt om niet de hele dag op het dek te zitten.
Dat maakt wel dat ik tijd had om te lezen, te reflecteren, te plannen en te schrijven. Nu ben ik qua planning uiteindelijk niets opgeschoten en heb ik het maar bij de welbekende "Ik zie wel" gelaten. Kerstavond hebben we bingo'end doorgebracht, waarbij de helft van de prijzen naar de Duitsers gingen. Het zal ook eens niet. 
Met een paar van diezelfde Duitsers, die overigens echt heel aardig waren, eerste kerstdag doorgebracht in Ancud, Chiloé. Een beetje het Texel van Chili. Tweede kerstdag naar pinguins geweest. Geen tweede kerstdag wordt ooit beter. Een half uur naar mijn waggelende vrienden gekeken, helaas wel vanuit een boot, waarschijnlijk wisten ze dat ik anders had geprobeerd om er een mee te stelen. Die middag afscheid genomen en naar Castro vertrokken, waar ik de dag heb doorgebracht met de Spaanse Carol, die ook op de boot zat. De dag erna samen naar een marktje geweest waar ik, zoals de meeste wel zullen weten, twee geweldige mutsen heb gekocht en een pinguin magneet. Beter wordt het niet. 
Die maandag de weg terug gemaakt naar Puerto Montt en dinsdag alles geregeld voor een visum naar Argentinië. Waarbij ze onder andere een bankafschrift willen hebben om te kijken of je het je kan veroorloven om te leven. Helemaal prima. Die man keek naar de bankafschrift, naar mij en weer naar de bankafschrift. Waarna hij zei dat ze wel een bankafschrift nodig hadden van mijn rekening en niet van die van mijn ouders. Toen heb ik hem maar op de naam gewezen. Waarna de vraag kwam hoe ik dan aan het geld kwam. Op zich voelde ik wel aan dat het geen goed moment was om sarcastisch te gaan doen, dus de opmerking "gestolen" heb ik maar snel ingeslikt. Volgens mij geloofde die geen zak van mijn verhaal, maar dat maakt niet uit. Het visum is binnen!
Op dit moment ben ik alweer in een ander dorpje, genaamd Puerto Varas. Alweer een heerlijk klein dorp, aan een meer met aan de overkant meerdere vulkanen,en een heerlijk klimaat. Vanavond is bij datzelfde meer een vuurwerkshow en 2 januari neem ik een nieuwjaarsduik door te gaan raften. Life is good.

Wat ik vooral gemerkt heb de laatste weken is dat ik het helemaal oke vind om alleen te zijn. Dat begon deels al in Buenos Aires, maar dat heeft zich gelukkig doorgezet. Ik vind het heerlijk om op mijn eigen tempo te kunnen lopen bijvoorbeeld. De afgelopen twee maanden zaten vol met lessen en hoogtepunten waar ik mijn hele leven dankbaar voor blijf en die ik voor geen goud had willen missen. En er komt nog veel meer aan. Veel meer avonturen, veel meer lessen. Ik heb ontzettend veel zin om ze te gaan beleven en te verwoorden. Zonder jullie steun, lieve en leuke woorden, was het een stuk minder leuk geweest. Dus lieve mensen, ik wens jullie het aller aller aller beste toe in alweer een nieuw jaar. Dat we er samen maar een heel mooi jaar van mogen maken. Be safe.