Nog één keer

Het is voorbij. Het avontuur zit erop. Nog 8 uur tot het vliegtuig en nog 23 meer tot Nederlandse bodem wordt geraakt. 
Geen idee wat ik nu voel. Nouja. Geen idee wat ik zou moeten voelen. Ik voel een mix van angst, opluchting en nog iets wat ik niet thuis kan brengen.  Angst om naar huis te gaan. Weer het normale leven te gaan leven en een groot deel van m'n ultieme vrijheid te gaan inleveren. En gek genoeg ook om iedereen weer te zien. Opluchting dat ik niet meer over elk besluit hoef na te denken, wat ga ik eten, waar ga ik slapen, wat ga ik doen. Opluchting dat ik weer een vaste haven heb. Het gevoel dat ik niet thuis kan brengen is een beetje nostalgisch ongeloof gemixt met blijdschap, want buiten angstig ben ik vooral blij om iedereen weer te zien.  Terugkijkend gaat het altijd sneller maar man wat is het snel gegaan. 5 maanden. Het voelt als een weekend. Of misschien een midweekje. 
Vind ik het een geslaagd project? Weet ik niet. Vind ik het een gefaald project? Weet ik niet. Ik heb een dure les gehad, maar wel een nuttige. Ik heb mensen leren kennen en gesprekken gevoerd die altijd in m'n hoofd zullen blijven hangen. Ik heb geleerd wat het betekent om thuis te zijn en ook dat een paradijs alleen een paradijs is als je hoofd dat wil zien. Dat een plek wordt gemaakt door de mensen waar je hem mee deelt. Dat een besluit nemen het beste middel tegen stress is. Dat het niet gaat om de kansen die je krijgt, maar om de kansen die je pakt. Dat zwijgen geen goud is, maar luisteren wel. Dat iedereen zo oud is als die zichzelf vindt. Dat erkenning en waardering de beste cadeaus zijn. En dat hoe verder je van sommige mensen vandaan bent, hoe meer je ziet dat je hen graag in je leven wil hebben. Of niet. 
Ik heb me gerealiseerd dat ik jong ben. Zo jong. Dat ik nog niet alles hoef te weten, maar dat het de kunst is om wel alles te willen weten. Dat Nederland heel anders is dan de rest van de wereld. Zelfs Europa. Wat wij normaal vinden, is eigenlijk helemaal niet zo normaal. (Bijvoorbeeld op reis gaan na de middelbare school of goed engels spreken). Dat reizen werken is. Moeilijk kan zijn. Dat je moe kan worden van prachtige dingen. Die je vervolgens toch wel weer heel graag een tweede keer wil zien. Dat reizen de manier is om jezelf, de wereld en jouw plaats in die wereld te ontdekken. Dat het moeilijkste en belangrijkste is om niet steeds met morgen bezig te zijn. En dat de beste ervaringen beginnen met een open houding en een vriendelijk woord.
Dat het de beste metafoor is voor het leven. Ga niet van bestemming naar bestemming, maar geniet ook eens van de weg. 
Dat melodramatische teksten schrijven het best gaat als je in een hostel zit waar eigenlijk niet zo veel te doen is. Dat iedereen met instagram iemand kent die "inspirerende" quotes bij nietszeggende standaard foto's zet. Dat als je een trip gaat plannen en veel wil zien, een duitser de beste keuze is als reismaatje/planner.
Wat nog meer?
Dat ik misschien niet zo lang ben, maar dat ik toch echt wel een Nederlander ben. Dat ik klagen en kritiek geven een fijne bezigheid vind. Dat geld moet rollen, maar niet te hard en niet te ver. Dat stereotypes dus wel degelijk ergens op gebaseerd zijn. 
Oh en dat niemand blij is met zijn of haar regering.

Al met al kan ik eerlijk zeggen dat ik het voor geen goud had willen missen, maar dat ik heel veel dingen een tweede keer (die er zeker gaat komen) anders zou doen. Dat ik zou willen dat ik dingen op deze trip anders had gedaan. Maar ik denk dat je dat altijd houdt. 
Ik kan ook eerlijk zeggen dat ik heb onderschat wat het betekend om op reis te zijn. Dat er veel meer planning bij komt kijken. Dat een paar centimeter op een kaart echt gigantische afstanden zijn. Dat er bizar veel mensen op reis zijn. Dat ik van te voren nooit had kunnen denken dat Zuid Amerika zo divers is. Van regenwoud tot woestijn, Vulkanen, meren, bergen en stranden. Het is er allemaal. Dat het gevaarlijke imago reuze meevalt. Vooral in Colombia. Er is geen land wat ik meer aan zou raden. 

Best veel gedachten dus. Maar ik ben vooral dankbaar. Dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gekregen om dit te kunnen en mogen doen. Dankbaarheid dat ik  zo`n fijne plek heb om naar terug te gaan. Met fijne mensen. 

Wat mij meteen bij de belangrijkste bevestiging brengt. (Stiekem wist ik dit al). Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Zonder al te melancholisch te worden. Er zijn zoveel meer dingen om dankbaar voor te zijn. 
Helaas duurt bij weinig mensen dankbaarheid langer dan het geschenk. Iets waar ik mij maar al te schuldig aan maak. Dus dat wordt de uitdaging. Dankbaar blijven. 

Wees niet bang. Ik ga nog steeds hele domme beslissingen nemen, het zou te saai worden zonder. Ik heb geleerd dat mijn hersenen tot m`n 23ste nog doorgroeien en dat ik tot dan nog niet altijd in staat ben om situaties goed te beoordelen. Ik heb een excuus.