Boliviadios

18 februari 2016 - Cusco, Peru

Hola! Geschreven vanuit het kleine dorpje Ollantaytambo in de Sacred Valley, zo'n krappe 30 kilometer van Machu Picchu. Mijn Japanse reisgenoot en ik gaan die 28 kilometer (om precies te zijn) morgen bewandelen en dan is het overmorgen tijd voor Machu Picchu. We zijn eigenlijk door Bolivia heen gerend. Masa (de Japanner) ontmoette ik in San Pedro de Atacama, Chili. Tony en ik kwamen daar na een stuk Noord-Argentinië op 28/1 aan. Masa zat in hetzelfde hostel maar we spraken elkaar pas toen we op dezelfde "valle de la luna" tour gingen. We besloten om ook de tour naar de Boliviaanse zoutvlaktes samen te doen. Een tour van 4 dagen / 3 nachten. Uiteindelijk zaten we met 6 man in de auto. Een stel uit Chili, Benno (een Duitser die Tony & ik in de bus richting San Pedro al hadden ontmoet), Masa, Tony en ik. Tijdens die tour, die overigens heel gezellig was, besloot ik dat ik liever wat tijd in Sucre wilde besteden om daar Spaans te leren in plaats van gelijk door te gaan naar La Paz. Masa en Benno besloten om mee te gaan. Tony ging naar La Paz. Helaas hadden de Boliviaanse truckers net besloten dat het (weer) tijd was voor een actie. Het resultaat: alle wegen rondom grote steden waren geblokkeerd. Van Uyuni (waar wij waren) naar Sucre betekende dat 3 blokkades. Dit omdat we via Potosi moesten. In de bus naar Potosi kwamen we Paola tegen, een boliviaanse gidse. Zij maakte ons al heel snel duidelijk dat het niet in 1 dag ging lukken om in Sucre te komen. Toen dacht ik "zo erg kan het niet zijn toch?", tot de bus inderdaad stopte, zo'n 7 kilometer voor Potosi (3400 meter hoog), en ons verzocht werd om te gaan lopen. Goddank voor Paola die al een beetje verteld had wat er aan de hand was, wat we konden verwachten en die na ongeveer 2 kilometer berg op een taxi wist te regelen. En daarna een hostel, waar ze Masa en mij de volgende dag weer ophaalde. Benno besloot om in Potosi te blijven.  Na zo'n 10 kilometer kwamen we bij de tweede wegblokkade aan. Alweer een redelijk kleine, ik kon er eerlijk gezegd nog wel om lachen, wat een ervaring. Tot de laatste. Een blok van 8 kilometer. Berg op, berg af. Nog steeds op zo'n 3000 meter hoogte met backpack. Oke, genoeg is genoeg. Je moet ook weten wanneer je moet stoppen zou mijn moeder zeggen. 
Ik weet niet hoe, ik was te druk met overleven, maar Paola regelde na ongeveer 30 minuten lopen een afsnijweg. Daar stond een minibus te wachten, die bracht ons 5 kilometer verder. Daar stond een taxi die ons weer naar de stad bracht. Wat een feest. Eenmaal in Sucre bleken heel veel Spaanse scholen ook nog eens dicht te gaan voor carnaval. Wat je hier blijkbaar viert door waterballonnen naar elkaar en vreemden te gooien. Wie heeft er 2 duimen en ongeveer 10 waterbalonnen naar zijn hoofd gekregen? Deze jongen. Uiteindelijk een school gevonden en 4 dagen, 4 uur per dag les gehad. Tegenwoordige tijd en verleden tijd er even in gestampt. De overige tijd huiswerk gemaakt en verstopt voor carnaval. Heerlijk rustig dus. Iets waar ik wel aan toe was. Het reistempo lag extreem hoog, met maximaal 2 nachten op dezelfde plek. Dat maakt moe. En wat gebeurt er als ik moe ben? Dat word ik extra vergeetachtig. En zo begint het verhaal van de vergeten (verloren?) spullen. Graag een minuut stilte voor mijn dierbare scheerapparaat, pet, douchegel en vele waterflessen. Jullie worden gemist. (Overigens ben ik nog steeds niet zeker wat er met mijn scheerapparaat is gebeurd. Ik weet ZEKER dat ik hem heb ingepakt.) 's Zondags naar een grote markt geweest en jawel een pen gekocht.  Voordeel van carnaval is wel dat alle wegen vrij werden gemaakt. Dus de laatste dag snel een bus richting La Paz gepakt. Super luxe met compleet bed. Rond 8 uur 's ochtends in La Paz. Daar zo'n 5 uur doorgebracht en toen een bus naar Copacabana, aan het Titicaca meer, gepakt. Waar we een hotelkamer met zicht op het meer bemachtigden voor slechts 8 euro per nacht. Deze lag echter wel op de 6de verdieping en het Titicaca meer zelf op 3800 meter. Konden we tenminste wel onze astmatische aanval verwerken met een mooi uitzicht.  En je raadt het nooit! We waren precies op tijd voor carnaval. Hebben wij even mazzel.

Verder Isla de la luna en Isla del sol bezocht, een poging gedaan tot het bewandelen van een berg en de rest van de tijd besteed aan een plaats vinden met internet om vervolgens maar te gaan lezen en schrijven omdat zelfs een postduif nog sneller berichtjes zou overbrengen. Uiteindelijk vanuit hier de bus naar Cusco gepakt. Peru dus. 11 dagen Bolivia was voor mij meer dan genoeg. Op Paola en Carolina (mijn spaans docente) waren er nagenoeg geen aardige Bolivianen te vinden. Dat maakt een plek toch een stuk minder leuk. Daarbij heeft Bolivia het Primark effect. ¨Oh maar dat is goedkoop....En dat ook!¨ waarna je bij de kassa komt en je een hartverzakking krijgt. Zo ook Masa en ik  toen we alles op gingen tellen. Budgeteren. Het woord voor de aankomende weken.

Nu dus in Peru. Waar we een halve dag hebben besteed aan het vinden van het hostel met de beste prijs / kwaliteit verhouding. Goedkoop is namelijk ook niet alles. Een les die ons geleerd werd in een busreis van 12 uur met je voorganger op schoot en iemand die niet al te best ruikt in het gangpad (ja echt) naast je. 
Uiteindelijk een goede plek gevonden voor nog geen 6 euro. Daarna op jacht gegaan voor tickets voor Machu Picchu en wat rondgewandeld. Iedereen die wij het plan vertelden van onze weg naar MP verklaarde ons voor gek en zei dat het niet mogelijk was. Op 1 iemand na en dat is waarom we het wel gaan doen. Internet zegt dat veel meer mensen het doen dus zo onmogelijk zal het niet zijn. En aangezien ik hier geen computer heb om het verhaal gelijk de wereld in te sturen kan ik gelijk vertellen hoe het afgelopen is.

Eerst nog een kleine anekdote uit Noord-Argentinië. Nadat we Bariloche verlieten, kwamen we achtereenvolgend aan in Mendoza, Tucuman, Cafayate, Salta, Tilcara en Purmamarca. In Cafayate hebben we een tour gedaan langs allerlei rotsformaties. Nu was dat niet heel bijzonder, maar we hadden een super groep wat het een topdag maakte. Totdat het moment kwam dat we terug kwamen en ik m´n camera niet kon vinden. Ja die was weg. Flavia en Michelle, 2 meiden van de tour probeerden de chauffeur nog zo gek te krijgen om om te keren maar aangezien het al 22 uur was, en dus donker, weigerde hij. De volgende dag dus op hoop van zegen een taxi gepakt naar de plek des onheils. Eenmaal daar waren er al wat mensen  op de terug weg, wat niet bepaald hoopgevend was. Maar nu heb ik af en toe de neiging om eigenwijs te zijn en een andere weg dan anderen te kiezen. Uiteraard had ik dat daar ook gedaan en daar op die steen lag nog steeds mijn knalgele camera voor het oprapen. Mazzelaar.
Tot zover de anekdote. Terug naar nu, inmiddels ben ik namelijk weer terug in Cusco en hebben we het Machu Picchu avontuur gehad. 
Ergens vond ik het best grappig om dit te typen aangezien ik toen nog echt geen idee had wat voor een hel het zou worden. De ¨krappe 30 kilometer¨ bleken er 42 te zijn. Kleine misberekening in de research. Rond 9:30 begonnen we met lopen, toen hadden we wat moeite om te vinden waar het pad nou precies begon, maar uiteindelijk kwamen we op het spoor terecht en begonnen we dan toch echt. Toen zagen we al snel een bordje met ¨68¨ wat vreemd was aangezien Aguas Calientes (de plaats waar we heen liepen) bij kilometer 110 was. Dus ik zei nog ¨volgens mij zitten we niet goed¨ maar daar verder iets mee doen, ho maar. En we liepen, en we liepen, en we liepen. En het werd donker en toen liepen we nog steeds. Langs het spoor. In het bos. Wat een feest. Uiteindelijk net geen 10 uur gelopen toen we aankwamen bij bordje 110. Maar bij bordje 110 was helemaal niets. Toen had ik een kleine zenuwinzinking. Gelukkig bleek dat toen we de bocht omgingen, daar toch een dorpje was. Het eerste hostel in gelopen, dat vol was, en neergeploft. Ik was écht helemaal kapot. Masa heeft uiteindelijk een hostel gevonden, mij meegesleurd en daar ben ik op een bed gaan liggen en blijven liggen. De volgende dag ging de wekker weer om 4 uur om naar Machu Picchu te lopen. Een wandeling die normaal zo´n uur zou duren, maar zonder ontbijt of diner of energie kostte me dat een uur en 45 minuten. Eenmaal boven, was er dus echt helemaal niets te zien. Veel te mistig. We hadden een extra ticket gekocht voor Montaña Picchu, maar helaas was voor mij de energie op en heb ik vrij snel rechtsomkeert gemaakt, Gelukkig klaarde het helemaal op en was het uiteindelijk nog een hele relaxte dag en begrijp ik waarom mensen dit als hoogtepunt zien. (als je de bus omhoog neemt en niet 42 kilometer gaat lopen). De weg omlaag de bus gepakt en de trein terug naar Ollantaytambo. 

Nu besloten om een aantal dagen in Cusco te blijven hangen, ik heb even wat tijd nodig om weer op te laden. Masa is gisteren naar Arequipa vertrokken en het is best een gek gevoel om na bijna anderhalve maand weer alleen op pad te zijn, maar ergens wel een goed gevoel. Tony nog even hier gezien in Cusco en die heeft besloten om Peru over te slaan en gelijk door te gaan naar Colombia. Een optie die ik op dit moment ook best aantrekkelijk vind. Maar ook een beetje zonde. Ik hoop dat ik na de paar dagen rust weer wat enthousiaster word om een wandeling te maken of een kerk te bezichtigen. Op dit moment heb ik alleen maar zoiets van ¨weer een berg, daar heb ik er al zo´n 30 van gezien, ik blijf wel hier¨. Een instelling die niet echt geweldig is als je op reis bent. Ik ga er vanuit dat na wat dagen hier de zin vanzelf terug komt, zo niet dan ga ik langs wat minder plekken. Ik doe dit immers nog steeds voor m´n lol. Ik heb een reisgids bij de book exchange weggehaald en daar ga ik maar eens doorheen bladeren, dan komt er vanzelf een mooie route uitrollen. Voor nu eerst maar een lekker relaxen in dit fijne plaatsje.
 

Foto’s

6 Reacties

  1. Joeri:
    18 februari 2016
    Je leest gewoon dat alleen jij dit geschreven kan hebben :) Goed verhaal weer, nu lekker uitrusten..
  2. Oma Cor:
    18 februari 2016
    Weer een leuk verhaal ik kan me voorstellen dat je moe bent na 42 km lopen, doe het je niet na. Je bent ook een mazzelaar met je toestel terug vinden, maar je scheerapparaat niet,. dus je komt terug met een stevige baart, dat past wel bij een wereld reiziger.
  3. Erik Oosterhuis:
    18 februari 2016
    He wat een leuk verhaal weer. Ik zal maar zeggen een beetje mazzel mot je hebben. Volgens mij moet je nu ff je rust pakken. Gewoon ff tot je zelf komen. Het vaatje van opname zit ff vol. Rust pakken en verwerken. Ga je zien. Groet papa
  4. Rob Merts:
    19 februari 2016
    Tof verhaal weer, blijkt toch dat je een bijtertje bent.
    Blijft gewoon doorgaan, maar is verbaast dat hij moe is na 42 km op die hoogte :-))
    Gek he???
    Rustig aan, geniet van de dingen omheen, bank hangen kan altijd nog.
  5. Rick:
    20 februari 2016
    Mooi verhaal weer! Hopelijk ben je inmiddels al lekker uitgerust.. Verl plezier en geniet van alle dingen die je nog gaat zien
  6. Marjolein:
    24 februari 2016
    marathon 2.0, haha!
    Na al deze drukke weken even opladen en bijtanken, kan inderdaad geen kwaad, je hebt nog even de tijd ;-)